Σε περιόδους εξαιρετικών κρίσεων, όπως αυτή που διανύουμε, χρέος όλων μας είναι να παλέψουμε με όλα τα δυνατά μέσα, ο καθένας από τη θέση του και με όλες του τις δυνάμεις, για το κοινό καλό. Την ώρα της μάχης δεν έχουν θέση γκρίνιες, αλληλοκατηγορίες, καταλογισμός ευθυνών, ως άλλοθι αδράνειας. Την ώρα της μάχης αγωνίζεσαι. Χωρίς προαπαιτούμενα.
Όταν ο αγώνας τελειώσει, τότε υπάρχει χρόνος για απολογισμό, επισήμανση λαθών, καταλογισμό ευθυνών και συμπερασμάτων για το μέλλον. Όπως έχει γράψει ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης «Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε; Πολέμα!!»
Οι εκπαιδευτικοί της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, παιδιά λαϊκών οικογενειών στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αντιλαμβάνονται το χρέος της ευθύνης τους και από την πρώτη στιγμή της κρίσης προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις να φανούν αντάξιοι των περιστάσεων. Στέκονται περήφανα, δίπλα σε όλους αυτούς που με κίνδυνο της υγείας και της ζωής τους αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή του «μετώπου». Δίπλα στους νοσηλευτές, τους γιατρούς, τους εργαζόμενους στα σούπερ μάρκετ, στην καθαριότητα, στις μεταφορές, στους διανομείς. Σε ολόκληρο τον κόσμο της εργασίας που παλεύει.
Οι συνθήκες και τα μέσα δυσκολεύουν απίστευτα το έργο τους, δεν τα χρησιμοποιούν όμως ως άλλοθι. Εργάζονται νυχθημερόν από τους υπολογιστές, τα τηλέφωνα, τα στελέχη εκπαίδευσης από τα σχολεία τους, γιατί καταλαβαίνουν πως τα παιδιά μας χρειάζονται στήριξη, ενίσχυση, ενθάρρυνση, αισιοδοξία. Κάνουν με αίσθημα βαθύτατης ευθύνης το έργο τους.
Τα σχολεία δεν είναι κλειστά. Τα σχολεία λειτουργούν, όχι όμως στον φυσικό τους χώρο και δυστυχώς όχι με όλους τους μαθητές, καθώς κάποιοι δεν έχουν τη δυνατότητα και τα μέσα. Για αυτούς πρέπει το υπουργείο Παιδείας να βρει λύσεις (δωρεάν δεδομένα, προσφορά ταμπλετών κλπ), καθώς όλοι πρέπει να έχουν ισότιμη πρόσβαση στη γνώση.
Το υπουργείο Παιδείας, το οποίο είναι αλήθεια πως σηκώνει και αυτό, όπως όλοι, τεράστιο βάρος, από την πλευρά του, πρέπει να φροντίσει να λύνει προβλήματα και όχι με ασάφειες και διαρκείς παλινωδίες να «τρελαίνει» στην κυριολεξία τους εκπαιδευτικούς. Δεν μπορεί καθημερινά να προσθέτει νέα δεδομένα που αναιρούν τα προηγούμενα, που το ίδιο έχει αποφασίσει, με αποτέλεσμα να ερμηνεύονται κατά το δοκούν από τα στελέχη εκπαίδευσης.
Το Υ.ΠΑΙ.Θ. πρέπει να σταματήσει την επικοινωνιακή διαχείριση του ζητήματος της εκπαίδευσης, προσπαθώντας να πείσει ότι όλα λειτουργούν στην εντέλεια. Πρέπει να βοηθήσει ουσιαστικά στην επίλυση των πολλών προβλημάτων που υπάρχουν. Πρέπει να στηρίξει έμπρακτα τους εκπαιδευτικούς και να τους αφήσει επιτέλους να κάνουν τη δουλειά τους. Δεν είναι δυνατόν για παράδειγμα να γίνεται πραγματικός «πόλεμος» στις διάφορες πλατφόρμες και οι εκπαιδευτικοί εκτός από όλα τα άλλα να «λιώνουν» σε διαρκείς τηλεδιασκέψεις, οι οποίες όταν τελειώνουν έχουν δημιουργήσει περισσότερες απορίες και γκρίζες ζώνες από όσες υπήρχαν πριν αρχίσουν.
Οι σύλλογοι διδασκόντων, ως κυρίαρχο όργανο, εκτιμώντας τη μοναδικότητα κάθε σχολικής μονάδας, έχουν τη δυνατότητα να αποφασίσουν ποια μέθοδο εξ αποστάσεως διδασκαλίας θα ακολουθήσουν, πάντα με γνώμονα τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών/τριών μας και το όραμα που έχουμε για ένα ισχυρό δημόσιο σχολείο, ένα σχολείο χωρίς αποκλεισμούς, ένα σχολείο που θα εξασφαλίζει την ισότιμη πρόσβαση όλων στη διαδικασία της μάθησης.
Στηρίζουμε τους μαθητές μας, ενισχύουμε το δημόσιο σχολείο!
Γαμβρίλης Ιωάννης -δάσκαλος-
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε.- ΒΟΙΩΤΙΑΣ
